Wisseling van stage

Hoii,

Nou hier komt weer een verhaaltje. Inmiddels alweer 8 weken hier. Mensen zeggen wel eens dat de tijd snel gaat wanneer je op buitenlandse stage gaat, nou dat is dus echt zo. Lekker cliché maar goed. Afgelopen week zijn we gewisseld van stage plek Renske zit nu in het gezondheidscentrum en Dagmar zit in het ziekenhuis. Weer veel nieuwe ervaringen en nog een leuke bijvulling wat we dit weekend hebben gedaan! Trouwens nog even een funfact: mensen dragen hier met 30 graden nog een trui. Men vindt het hier koud.

Stage van Dagmar:
Ik ben stiekem al eerder gewisseld van stage. Woensdag 12 april en donderdag 13 april ben ik met Renske meegegaan naar het ziekenhuis om te wennen. We stonden op de spoed eisende hulp. Heel vet. Maar Renske zal hier meer over vertellen. Ik ben dinsdag 18 april officieel begonnen bij het ziekenhuis, op de peadiatric. Er stonden daar nog meer mzungu's. Ook een Nederlands meisje die geneeskunde studeert. Dus daar kon ik mooi mee overleggen in het Nederlands als we weer iets bijzonders meemaakten. Op peadiatric zijn, zoals jullie weten, verschillende afdelingen. De eerste dag ben ik eigenlijk alleen bij P1 en ICU geweest. Eerst in de ochtend wordt er een morning report gehouden, in het Swahili dus god mag weten wat er gezegd is. Na het morning report wordt er schoongemaakt. De bedden worden "verschoond" (meestal hebben ze te weinig beddengoed dus wordt het beddengoed gewoon omgedraaid, good enough) en de vloer wordt gedweild. Daarna is het wachten op de dokters. Met de doktersronde worden elke morgen de vitale functies gemeten (bloeddruk, temp, pols, bloedsuiker, respiratoir). Daarna kijken de dokters wat er moet gebeuren, welke medicatie er gegeven moet worden en of de vitale functies vaker gemeten moeten worden. Maar die dokters ronde duurt net zo lang. Je begint meestal rond een uurtje of half 10 en dat gaat wel door tot 1uur half 2. Nadat de arts bij het kind is geweest gaat de moeder naar de apotheek om de medicatie te halen. Wanneer de moeder terug is met de medicatie geven de verpleegkundigen de medicatie. Heel vaak is het via het infuus. Ik heb hierbij ook geholpen, was zeker leuk om te doen. Maar ook wel heel anders dan hoe het in Nederland gebeurd. Hier spoelen ze niet voor en na met NACL en het gaat er met een goed tempo doorheen. Bij peadiatric liggen veel kinderen met longontsteking en hersenvliesontsteking. Maar meestal is het zo wanneer een kind hoest heeft het al longontsteking. Maar er lag ook een kindje met sikkelcel. Dat is een ziekte waarbij de cellen in je lichaam geen ronde vorm hebben maar ovaal. Ook lag er een kindje met aids en hersenvliesontsteking, hij lag er al drie weken. Ik ben ook mee geweest naar de röntgen met een tweeling! Super cute haha. Zat ik daar in de wachtkamer met een kind op mijn schoot te wachten totdat de moeder klaar was met het andere kindje. Dinsdagmiddag kwam er nog een spoedgeval binnen, naja spoed. Aan het begin was het spoed. De arts zat in een intake gesprek met een andere patiënt, dit wordt namelijk in een apart hokje gedaan, wanneer er een moeder binnenkwam met een kindje. Het ademde moeilijk, dus de arts luisterde naar zijn longen en het kindje werd aan een soort van beademing gezet waar ook medicatie doorheen ging. Weet niet meer precies hoe het heet (oeps). Toen de moeder daar zat liep de arts weer terug en ging verder met zijn intake. Toen hij klaar was kwam de moeder weer terug en werden alle vitale functies gemeten. Het kindje had hoge koorts (40 graden), hij had een sepsis, longontsteking en waarschijnlijk ook het downsyndroom. Het kindje kreeg extra medicatie en werd op de ICU gelegd. Het kindje lag er vrijdag nog en toen had hij een hoge bloedsuiker, ik weet niet precies hoe het is afgelopen met het kindje. Ik heb de week van peadiatric op P1, ICU en ondervoeding gestaan. Ik heb met de dokters meegelopen en met de verpleegkundigen. Toch voelt het als of ik de helft nog maar heb gezien van die afdeling. Het gaat zo snel voorbij.. Jammer maar ik wil zo veel zin en zo'n korte tijd. Het is allemaal eigenlijk zo onwerkelijk. Ik vind het moeilijk te beseffen dat dit realiteit voor hun is. Er gebeuren hier zoveel dingen waar je echt naast staat en denkt, hoe dan? Over ongeveer 2,5 maand zit ik weer in het vliegtuig om naar Nederland te gaan waar de zorg echt goed is. Maar hier blijft het hetzelfde. Het is moeilijk om er verandering in te brengen. Tis een super ervaring, dat zeker! Ik weet nu wat ik wel en niet wil wanneer ik weer in Nederland ben. Ik besef me nu meer dan ooit hoe belangrijk communicatie is, zowel tussen de patiënt en de zorgverlener als tussen de arts en verpleegkundige.

Stage Renske:
Na de chirurgische afdeling ben ik overgestapt naar de spoedeisende hulp. Dit is een ruimte met 3 bedden en een paar stoelen. Ook is er een bureautje waar de arts achter zit en waar hij zijn patiënten op afspraak laat komen. Wanneer in Tanzania een ongeluk gebeurd kun je geen alarmcentrale zoals 112 bellen. Mensen moeten zelf maar zorgen dat ze naar het ziekenhuis komen. Wanneer ze dan bij de receptie komen, moeten ze eerst een bepaald bedrag betalen voordat ze verder mogen naar de wachtruimte. De eerste patiënt die ik zag had zichzelf in zijn been gehakt met een machete, tijdens het ‘grasmaaien’. Hij zat in het midden van de ruimte op een stoel met zijn voet boven een wasteiltje en had een diepe snee in zijn been. Na een half uur hard bloeden kwam er een keer iemand kijken. Na ongeveer twee uur kwam er iemand om het te hechten. Dit ging ook nogal moeizaam, drie keer over knapte het hechtdraad tijdens het hechten. De rest van de dag heeft deze jongen nog op de afdeling gezeten omdat er familieleden moesten komen om geld te betalen voor de behandeling.
Verder werden er nog verschillende patiënten binnen gebracht, zoals een dronken man die van zijn fiets was gevallen, meerdere slachtoffers van motorongelukken en een oudere vrouw die bewusteloos binnen werd gebracht door haar buren, die niet wisten hoe ze heet of wat er aan de hand was. Deze mevrouw had een hele hoge bloedsuiker en continu epileptische aanvallen. Ze kreeg een infuus met vloeistof en ik moest haar vitale functies meten. Toen ik niet alle vitale functies kon vinden, zei de zuster dat ik het maar moest laten zitten, want de mevrouw zou het toch niet overleven. Toen hebben we haar zo snel mogelijk naar een afdeling gebracht.
Dag 2 op de spoedeisende hulp bestond weer uit allerlei verschillende patiënten. ’s Ochtends kwam er iemand binnen rennen die in Swahili dingen riep over een bevalling. Ik vroeg aan de jongen waarmee ik samen werkte wat er aan de hand was, er was iemand aan het bevallen op de parkeerplaats voor het ziekenhuis! Ik kreeg van die jongen een bakje met allerlei instrumenten in mijn handen gedrukt en we renden snel naar buiten, waar ongeveer 100 wachtende mensen ons de weg wezen en dingen toeriepen. De vrouw zat op de grond tegen een auto aan, drie vrouwen stonden om haar heen met doeken om voor privacy te zorgen. Die jongen en ik hebben samen de bevalling gedaan en toen snel moeder en kind in een rolstoel naar binnen gereden, met als gevolg een bloedspoor van de auto tot aan een behandelkamer haha. Gelukkig maakten moeder en kind het goed! ’s Middags werd ik nog bijna aangevallen door een psychiatrische patiënt die met handboeien om op de gang zat. Hij riep allemaal dingen naar me en werd door 3 mannen tegen gehouden. Daar ben ik de rest van de dag dus niet meer langs gelopen, haha.
Vanaf woensdag is Dagmar met me mee gegaan naar de spoedeisende hulp. Samen hebben we nog allerlei dingen meegemaakt. Zo werd er een bewusteloze vrouw binnen gebracht waarvan wij gelijk alle vitale functies gingen meten. Alles was goed en toch bleef ze bewusteloos en epileptische aanvallen krijgen. Een lokale verpleegkundige had toen gelijk in de gaten wat er aan de hand was, het was een psychisch probleem genaamd Hysterie. Er was lichamelijk dus helemaal niks aan de hand en de vrouw deed gewoon alsof ze bewusteloos was. Verder zagen we wederom veel verkeersongelukken, waaronder een jongen met een open botbreuk, een jongen met waarschijnlijk een zware schedelfractuur/hersenbloeding en een jongen met een gebroken kaak en allerlei tanden uit z’n mond. Deze ongelukken gebeuren bijna allemaal met de zogenaamde piki piki, een vorm van openbaar vervoer waarbij je zonder helm achterop een motor stapt. Wij bellen dus liever een taxi!
Vanaf vorige week zijn we echt gewisseld van stageplek. De eerste dagen ben ik met andere Nederlandse studentes mee geweest naar het gezondheidscentrum, zij hebben me daar ingewerkt en samen hebben we de vaccinatieruimte gerund. Ik kan nu dus officieel zeggen dat ik geoefend ben in injecteren, en dat dit in Nederland voor mij geen enkel probleem meer zal zijn haha.

Paasweekend:
Goede vrijdag waren we vrij! Heerlijk! We zijn de donderdag wezen stappen (we waren vrijdag toch vrij). Dus men zat lekker brak in de taxi (voor maar 1,25 euro), zeer gezellig. Eenmaal aangekomen bij het hostel zijn we lekker wezen chillen. Super leuk hostel ook! rafiki backpackers (even reclame maken). Die avond hebben we een dagtrip gepland met verschillende activiteiten. We stonden de volgende ochtend weer goed op tijd op om de dagtrip te doen. We werden opgehaald met een hele toffe bus. Soort daladala alleen dan zonder allemaal Tanzanianen. Als eerst gingen we naar de start van de kilimanjaro. Hier kregen we uitleg over de berg. De gids nam zeker zijn tijd om ons dat te vertellen.. Daarna gingen we naar een koffie plantage. Er werd gedemonstreerd hoe ze koffie maakten. Aan het begin was het een beetje ongemakkelijk. Ze zongen en dansten haha. Maar na een tijdje wende het en mochten we meedoen. Na wat koffie (en thee) gedronken te hebben gingen we lunchen. Wali kuku (volgens mij), kip met rijst. Zeer lekker wel. Na geluncht en uitgebuikt te zijn gingen we naar de waterval (marangu). Heel mooi. Groot ook vooral. We mochten even zwemmen en hebben even gerelaxt daar. De weg ernaar toe was op het begin prima, maar de terugweg zat er toch een flinke pas in. Man man man.. Maar goed goed voor je lichaam zeggen ze toch? Na de waterval zijn we naar de grotten geweest, hier heeft de chagga stam 5 jaar in gezeten om te schuilen voor de masai. Best wel indrukwekkend. Maar na 5 minuten hadden we het al wel gezien. Waaronder een vleermuis, haha. Na de grotten zijn we bananenbier/wijn gaan drinken, yehes. Hierna zijn we in de bus gestapt en terug naar het hostel gegaan. De vaart zat er weer lekker in.. Eenmaal terug in het hostel hebben we lekker gegeten en zijn we gaan slapen. De volgende ochtend (1e paasdag) hebben we een lekker ontbijt met ei (!!!!) gehad. Goede start van de dag. Hierna hebben we de spullen gepakt en zijn we naar huis gegaan met de bus. Maandag wilden we gaan zwemmen, maar helaas zat het weer niet mee. Dus zijn we naar de film geweest. Ook ging maandag een huisgenootje weg. :( helaas. Maar we hebben het afgesloten met een lekker dinner bij een restaurant! Genieten.

Afgelopen weekend (22/4 en 23/4)
Ja de dag dat je dacht dat nooit meer zou komen is daadwerkelijk hier! We zijn zaterdag op safari geweest! Heel vet. Maar je moet natuurlijk wel "klein" beginnen. Daarom zijn we naar Arusha national park geweest. 's Morgens om 8.30 stonden daar twee jeeps voor de deur om naar het park te gaan (we gingen met 11 man vandaar twee jeeps). Met een kleine omweg en een lekke band tussendoor zijn we naar het park gereden met een zeer toffe driver (hij gaat ook mee als we de 3-daagse safari gaan doen, gezelliggg). Voordat we het park in gingen hadden we even een plaspauze nodig, het was allemaal wel even spannend. Eenmaal bij de wc's aangekomen stond daar, ja nu komt het, een olifant! Maar for real. We dachten eerst dat die nep was, want er stond ook een neppe bij de parkeerplaats. Maar toen bewogen die oren toch echt... Denk je even rustig naar de wc te gaan, gaat mooi niet door. Toen kwam onze gids nog even om te vertellen dat er ook een giraffe was die je vanaf de parkeerplaats kon zien. We waren nog niet eens in het park, helemaal goud! Toen iedereen weer bijgekomen was van de olifant stapten we in de auto om dan toch echt het park in te gaan. We reden eerst naar de plek waar de wandelsafari begon. We gingen met een 2 gidsen en onze "prive" gids lopend een stuk door het park. Hier kwamen we buffels en pumba's tegen!! Spanning en sensatie dat zeker. Terug bij de jeep gingen we de drive safari doen. We kwamen nog zebra's, giraffe, antiloper, verschillende soorten vogels, piton, verschillende apen en ook weer buffels en pumba's! Zeer goede ervaring. Een toffe dag. We kunnen niet wachten op de 3 daagse safari (deze zal plaatsvinden 6-8 mei, dat je het even weet)! We hebben ook geregeld dat we dezelfde driver hebben. YEHES.